- Koszulka
Konrad Pawicki & Band - Zły 2 37.00zł19.99złKoszulka w kolorze czarnym z dwukolorowym nadrukiem. Gramatura 185 g. Poza zadrukiem z przodu koszulka posiada nadruk na rękawku.... - Koszulka
Anti Dread - Generacja śmierci (męska) 65.00zł - JOKE FERAJNA
XXI wiek 30.00złJOKE FERAJNA to przemysko-żurawicka hybryda łącząca ze sobą punkowe zespoły Życie i Zdrajca oraz młodzieżową orkiestrę dętą w Żurawicy koło Przemyśla, która zadebiutowała na scenie zimą 2008 roku wykonując swój pierwszy koncert na żywo przy trzaskającym.. - Koszulka
One Love Jamaica (damska) 65.00zł
- East Bay Night Odtwórz
- This Place Odtwórz
- Up To No Good Odtwórz
- Last One To Die Odtwórz
- Disconnected Odtwórz
- I Ain't Worried Odtwórz
- Damnation Odtwórz
- New Orleans Odtwórz
- Civilian Ways Odtwórz
- The Bravest Kids Odtwórz
- Skull City Odtwórz
- L.A. River Odtwórz
- Lulu Odtwórz
- Dominoes Fall Odtwórz
- Liberty And Freedom Odtwórz
- You Want It, You Got It Odtwórz
- Locomotive Odtwórz
- That's Just The Way It Is Now Odtwórz
- The Highway Odtwórz
PEŁEN OPIS
Wraz z piosenką „Let The Dominoes Fall” jeden z najpopularniejszych amerykańskich zespołów punkowych powrócił w 2009 roku po długiej przerwie. Był to siódmy album Rancid i pierwszy studyjny album od czasu „Indestructible” (2003), który uzyskał status platynowej płyty w USA. Kwartet Tim Armstrong (wokal, gitara), Lars Frederiksen (gitara), Matt Freeman (bas) i Branden Steineckert (perkusja) nagrał album w Skywalker Sound Studio George'a Lucasa, a założyciel Epitaph i gitarzysta Bad Religion Brett Gurewitz pełnił rolę producenta. „Let The Dominoes Fall” to czysty punk rock: kamień milowy gatunku.
Reedycja na podwójnym LP.
*****
Po sześciu latach, jakie upłynęły od poprzedniej, niezłej płyty “Indestructible” Rancid powracają nowym albumem. I od razu przyznać trzeba, że również udanym. Zresztą każdy ich album był przyjmowany z większym lub nieco mniejszym zachwytem choć jedni fani albo bardziej skłaniali się w stronę ostrej jazdy (pierwsze płyty, „Rancid 2000”) albo miękkich pulsacji („Life Won’t Wait”) względnie wybierali wariant pośredni („...And Out Come The Wovlves”). Nowy album chyba pogodzi wszystkie te frakcje, bo jest w sumie dość łagodny, ale i nie pozbawiony kopa, melodyjny, przebojowy, i trochę jamajski. W składzie debiutuje nowy perkusista Branden Steineckert a „stara gwardia” - Tim Armstrong, Lars Frederiksen i Matt Freemam dzielą między sobą partie wokalne, choć najczęściej słychać tu Armstronga. Zresztą Armstrong odcisnął największe piętno na całości albumu, a jakby mniej niż na poprzednich płytach słychać tu „ducha” Frederiksena, choć oczywiście nie do końca. Sporo tu świetnych numerów jak otwierający album „East Bay Night”, dalej - „Disconnected”, „I Ain’t Worried”, „Last One To Die”, „Damnation”, „Civilian Ways”, “L.A River”, „Domionoes Fall” czy zamykający płytę „Highway”. Razem 19 utworów do poskakania i pobujania się, ale też posłuchania tekstów, w których nie ma już tyle negacji, buntu i anarchii, co 15 lat temu, a więcej dystansu i refleksji, co jak wiadomo przychodzi z wiekiem. Dobra płyta i na pewno jeden z przebojów lata 2009, dostępna też na winylu oraz w wersji z dodatkowym DVD. (Sopel)
Reedycja na podwójnym LP.
*****
Po sześciu latach, jakie upłynęły od poprzedniej, niezłej płyty “Indestructible” Rancid powracają nowym albumem. I od razu przyznać trzeba, że również udanym. Zresztą każdy ich album był przyjmowany z większym lub nieco mniejszym zachwytem choć jedni fani albo bardziej skłaniali się w stronę ostrej jazdy (pierwsze płyty, „Rancid 2000”) albo miękkich pulsacji („Life Won’t Wait”) względnie wybierali wariant pośredni („...And Out Come The Wovlves”). Nowy album chyba pogodzi wszystkie te frakcje, bo jest w sumie dość łagodny, ale i nie pozbawiony kopa, melodyjny, przebojowy, i trochę jamajski. W składzie debiutuje nowy perkusista Branden Steineckert a „stara gwardia” - Tim Armstrong, Lars Frederiksen i Matt Freemam dzielą między sobą partie wokalne, choć najczęściej słychać tu Armstronga. Zresztą Armstrong odcisnął największe piętno na całości albumu, a jakby mniej niż na poprzednich płytach słychać tu „ducha” Frederiksena, choć oczywiście nie do końca. Sporo tu świetnych numerów jak otwierający album „East Bay Night”, dalej - „Disconnected”, „I Ain’t Worried”, „Last One To Die”, „Damnation”, „Civilian Ways”, “L.A River”, „Domionoes Fall” czy zamykający płytę „Highway”. Razem 19 utworów do poskakania i pobujania się, ale też posłuchania tekstów, w których nie ma już tyle negacji, buntu i anarchii, co 15 lat temu, a więcej dystansu i refleksji, co jak wiadomo przychodzi z wiekiem. Dobra płyta i na pewno jeden z przebojów lata 2009, dostępna też na winylu oraz w wersji z dodatkowym DVD. (Sopel)
